بمیرید بمیرید از این عشق بمیرید که.......

آخ  که چه قدر دلم می گیرد و متاسف می شوم  وقتی می بینم در مریلندو و قونیه برای شناساندن مولانا چه همایشهایی صورت می گیرد و به تازگی امریکایی ها جهت  ساختن فیلمی در رابطه با  زندگی مولانا به تجقیقیق و تفحص  پرداخته اند و جالب اینکه  انان چنان پر شور از او می گویند که فکر می کنی سالهاست با او زیسته اند و خورشید وجود این عارف شوریده در انجا  انچنان  می درخشد که ما شاهد اشعه های اوبه صورت ترجمه های اشعارش در کشورمان نیز  هستیم و جالب تر که جوان من هر شب با خواندن  ترجمه های ان  به خواب می رود .دیروز وقتی برایم گفت که چه می خواند مثنوی را برایش باز کردم و پیر چنگی را برایش خواندم و او اشک می ریخت که اشک نبود بلکه جواهر حضور را در خود می یافت  به راستی که حس ما از خواندن اشعارش مثل جاری شدن عشق  در رگهای خشکیده شعور ماست که به فراموشی سپرده شده است   به خاطر درک روشن وساده او از وجود و شناساندن انسان به عنوان موجودی منحصر به فرد با  اندیشه های خدایی و رمز و راز ؛جبر و اختیار ؛و شاید تا حدود زیادی پایه گذار علم روانشناسی یونگ و..و ..  و  می بینیم ترجمه ها هم دارند همان لذت را ایجاد می کنند و معتقدند که ترجمه های عالی باعث این (جهانی شدن )است  در حالی که مربوط به مفاهیم شناخت متعالی  آن فرزانه عالم هستی  است .دنیا مجذوب اندیشه مولاناست و ما نباید  گیج و منگ منتظر بشویم که افرادی چون کوئئلو بیایند از اندیشه هایش قصه بسازندو کتابهایشان  را به چاپهای متعدد برسانند ولی ما ندانیم مولانا که بود و چه گفت ؟

ای با من و پنهان چو دل

از دل سلامت می کنم

تو کعبه ای هر جا روم

قصد مقامت می کنم

کاش بودجه مملکت را می دادند ادمهایی مثل میر باقری فیلیمی در رابطه با زندگی او می ساخت قبل از اینکه دیگران ما را با ما اشنا کنند ...من دلم می سوزد وقتی می بینم محمد رسول الله را امریکاییها  بهتر شناختند و بهتر شناساندند   تا ما که هر روز هفده رکعت نماز خواندیم.یعنی هفده بار با ایستادن"ا" شدیم و با رکوع "ل" شدیم و با سجده "ه" شدیم و الله را نوشتیم و واپس تر از انسان شدیم  تا دیر تر نشده باید کاری کرد جوانهایمان گوهر وجودی خویش را گم کرده اند بجنبیم تا دیر نشده